İp Cambazı

Ankaraya bir sirk geldi geçen günlerde.. Oğlumu götürdüm. O pazar gününün benim için en güzel yanı, yıllar yıllar önce çok değerli hocamla aramızda geçen bir diyaloğu hatırlatması oldu. Sene 2005.. Okuldan ayrılmayı planlıyorum. Sivil bir tıp fakültesinde devam etme niyetindeyim. Fikirlerine değer verdiğim bir hocamın yanına gidip durumu anlattım. Söylediklerini dün gibi hatırlıyorum. “Hekimlik ister içerde ister dışarda ip üstünde cambazlık yapmaya benzer. İçerde ipi spor salonunun içine gererler. Altında da ağ olur. Ne kadar tırmanırsan tırman üzerinde tavan vardır ama ayağın kaydığında da altında ağ… Dışarıda hekimlik yapmak istersen, o ipi açık havada gererler. Yükselirsen alabildiğine gökyüzü ama ayağın kayarsa çamura yapışırsın… Bana sorma boşuna… Ben uzmanlık sınavı için İstanbul plastik cerrahi ile ankara kadın doğumun sınavı aynı gün açıldı. Yolda ya başıma bir şey gelirse diye çok istediğim plastik yerine arada yol problemi olmayan kadın doğumu tercih ettim. bu senin tercihin.” o gün nedenini bilmediğim bir karar verdim ve kaldım. O günden bu güne bir kaç kere ayağım kaydı. Altımdaki ağa mı takıldım yoksa çamura mı yapıştım henüz karar veremedim. Sadece o gün bu gündür kafamın üzerindeki tavanı daha çok hissettim. Şimdi bakıyorum da o günden iki şey öğrenmeliyim. Birincisi; yeteri kadar cesur olmadığın zamanlar yeteri kadar hızlı yol alamıyorsun. Kendini güvende hissetme gereği seni yavaşlatan en büyük düşman. Ama çamurdan kalkıp ipe tekrar çıktığındaki tavansız hayaller ağdan kalkıp tekrar ipe çıktığındaki umutsuzluktan çok daha hızlı yol aldırıyor olmalı. Geçen yıllar, içeri ve dışarıdaki şartları yaklaştırdı. Artık alta gerili bir ağdan söz etmek mümkün değil ve görünen o ki tavansız gelecekler çok uzakta olmayacak. Değişmeyen tek şey altında gerili olan ipte yürüme marifeti. İkinci öğrenmem gereken ise; hocam bile bu konuşmadan bir yıl sonra artık tavansız bir hayatı tercih ettiyse “kirlenmek güzeldir”.

30.12.2012